Tribün Eksperi Abbas / KAÇINILMAZDAN KAÇILMAZ

Abbas Balaban

Geçtiğimiz hafta, lig başlıyor heyecanıyla biraz kendime iltimas geçtim sevgili okurlar, doktorum Abudaram bey'in talimatlarını bir yana bıraktım, köfteye, zeytinyağlıya, afedersiniz az biraz beyaza abandım, sonuçta hafta başında kendimi yine Gayrettepe Nightingale'de buldum.

Ayıptır söylemesi, bende kolesterol biraz yüksek, bu da kalbi zorluyor, fazla heyeceana gelemediğim gibi fazla yemeye de gelemiyorum. Ama naparsınız, insan bünyesi de dünya gözü açıkken bazı edepsiz keyfiyetten uzak duramıyor. Ben de öyleyim naçizane; iyi bir yemek karşısında beynimin komuta kademesi felce uğruyor, o irade adını verdiğimiz uğursuz birim şappadanak ilga oluyor. Dil ve mide kontrolü ele geçirip bedenin bütün uzuvlarını o leziz tatları ele geçirmeye kilitlenmiş birer güdümlü robot haline getiriyor. Bu savaşı elbet ben kaybediyorum.

Ama merak etmeyin, hastane odamdaki televizyon sayesinde bu haftaki maçı kaçırmadım, gücüm yettiğince de gördüklerimi yazacağım.

Canbey'in hocalık kariyeri malumunuz. Racır LÖmer'den daha kötüsünü gördün mü deseniz, aklıma gelecek tek isim!

Karşısında da futbolun ilmini yapmış, felsefesini yemiş, kimyasını değiştirmiş K. Kerembey olunca, ortaya çıkan sonuca hiç şaşırmadım desem yeridir. Şaşırdığım, Canbey'in 1-0'lık galibiyeti 40 dakika kadar koruyabilmesiydi.

Müsabaka 1-0 devam ederken iğne için odama gelen hemşire yan gözle ekrana bakıp şöyle dedi: "aldanmayın Abbas bey, Kerembey hafta içi takımını Abant'a götürüp kondisyon yüklemesi yaptı, meyvesini ikinci yarıda alacaktır."

"Bakalım kızım," dedim.

Hakikaten ikinci yarıda açıldılar. Artık sahada tek bir takım vardı. Sağlı sollu bindirmeler, Bahadır bey'in uzak şutları, ara paslar, kollektif düşünce, bloklar arası hizipleşme derken topyekûn bir abluka altına aldılar rakibi.

Sonunda da 6 mı 7 mi, artık sayamadım, gole doyurdular bizi. Gole doyduk ya, Abudaram bey elinde bir kâğıtla çıkageldi: yine zeytinyağlıdan alkole, tatlıdan tuzluya, her şeyi yasaklamış. Hayat ne acı!