emektar topçu Sezar Atmaca'yla, Ataköy'de bir halısaha karşısında demirlemiş bir teknede buluşuyoruz. böylece iki büyük tutkusu deniz ve futbolla iç içe Atmaca: "buralar eskiden dutluktu. şurada Emlak Bankası'nın bir halısahası vardı. maçları orada yapardık. halıya adımımı attığımda sahanın hemen yanındaki havuzda oynaşan kızların bana bakıp gülüştüklerini duyardım."
adıyla maruf, hızlıymış Atmaca: "beni durduramazlardı. bazen hızımı alamayıp saha dışına kadar koştuğum olurdu." adıyla maruf, yırtıcıymış Atmaca: "agresyonumun yüksek olduğunu birçok arkadaştan duyardım. oysa benim kendi içimde yaşadığım patlamaları bilmezdi onlar. gol kaçınca, topa yetişemeyince, pas alamayınca atmacalıktan çıkıp bir aslan gibi kükrerdim. hak ediyordu ama hıyarlar! kendim gol kaçırınca, topa yetişemeyince, pas vermeyince fazla dert etmezdim ama. bilirdim ki daha iyisini yapabilecek yeteneğim var. tabii hıyarlar onu da anlamazdı"
derken buluşmamızın ana konusuna geliyoruz. Atmaca kızgın, Atmaca öfkeli, Atmaca şikayetçi: "ben bu takıma yıllarımı verdim. şimdi iki tane bacaksız çıkıp, puan tablosu yapıyormuş. bu kendini bilmezler koskoca tarihi yok edip, beni puan tablosunun altlarına gönderiyorlar. neymiş 2 maç gelmemişim. buradan soruyorum, nerede o eski kayıtlar? listeyi hazırladığını öğrendiğim Can Belge SEKA'ya mı gönderdi onları? böyle bir uygulama ancak darbe günlerinde olur. ben iletişim futbolunu darbecilere bırakmam arkadaş."
"bu bir tehdit mi sayın Atmaca?" diye soruyoruz, biraz da çekinerek: "nasıl anlarsanız öyle anlayın. eski bir asker olduğumu unutmayın" diyor.
biz yavaşça tekneden inip, futbolun vefasızlığına dair düşünürken, gözleri dolu dolu olan Atmaca arkamızdan adeta haykırıyor: "beni belki puan tablosunun altlarına atabilirler ama tarihten asla silemeyecekler... silemeyecek... silemeye... sile..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder